Richard Serra

Obsession is what it comes down to. It is difficult to think without obsession, and it is impossible to create something without a foundation that is rigorous, incontrovertible, and, in fact, to some degree repetitive. Repetition is the ritual of obsession. Repetition is a way to jumpstart the indecision of beginning. To persevere and to begin over and over again is to continue the obsession with work. Work comes out of work. In order to work you must already be working.
—Richard Serra

2018-2019

Ik ben het jaar begonnen met het idee van Anathemata - kleine sculptuurtjes die men als offergave achterlaat voor een god, om iets gedaan te krijgen of als dank. Hartjes, ledematen, penissen en vulva's, potjes en beeldjes, diertjes ... Vaak in aardewerk of metaal. Verzinnebeeldingen waar een kracht aan toegeschreven wordt. Naïef en universeel.
Van daaruit ben ik gaan nadenken over eenvoudige, universele vormen die verzinnebeeldingen zijn van de mens en wat die nastreeft.

Kunstenaars waar ik van opgepikt heb: Franz West, Tony Cragg, Layla Aydoslu, Thomas Houseago, Phyllida Barlow, Michael Heizer, ...

Pleurant

De naam Pleurant verwijst naar de werken van Klaus Sluter, 14e eeuwse hooggotische beeldhouwer die (enkele van de) prachtige monniken gebeeldhouwd heeft die rond de graftombe van Filips de Stoute in Dijon staan.
De kapmantel van de treurende is dus één referentie. Die witte rechtstaande vorm is een veruitwendiging van het menselijke streven. De vorm is op een schip geïnspireerd, een tamelijk universele vorm – typisch menselijk (geen enkel dier maakt boten), echt des mensen: strevend, arbeidend, reizend.
De vorm is echter onder mijn knedende handen haar letterlijkheid verloren. Ik heb de vorm met ettelijke lagen verf, lijm, potlood, stof ingesmeerd.
De zwarte horizontale vorm verwijst naar leven-loos: een katafalk, een lijkbaar, een tombe, … Bedoeling is dat het gladde glanzende oppervlak uitnodigt om over te strelen (weinig mensen doen dat, is meestal ook strictly not done). Deze vorm (eigenlijk een kartonnen doos) kreeg eerst een hele laag papier maché (tamelijk arbeidsintensief werkje, en het behoeft heel wat drogen), daarna meerdere lagen vernis gemengd met Oost-Indische inkt.
De twee delen staan los op elkaar, slechts verbonden met een industriële binder, een lelijk modern ding. Doordat de verbinding zo fragiel is, wordt het aanraken (wat ik aanmoedig) iets precairs – tijdens de vernissage is het bovenste er afgedonderd, maar dat is niet erg; het stuk is zo licht dat het niet geschonden kan raken noch iemand kan kwetsen. Dat nylon touw zorgt voor wat kleur, speelsheid.
Overigens bedoel ik het werk niet als een zwaarmoedige bespiegeling op leven en dood; op rouw en futiel streven. Het is niet meer of minder dan wat je ziet: een spel van vormen, lijnen, kleuren, texturen.
De poten zijn stoelpoten van een kapotte stoel (de rugleuning heb ik afgeslepen). Zo verheft het stuk zich, staat het niet zo triest en somber op de grond – het lijkt soms alsof het weg zou wandelen.

You made your bed, now lie in it

Pleurant

WIP

Pleurant.
De naam verwijst naar het werk van de gotische grootmeester Klaus Sluter die een magnifieke reeks pleuranten maakte, aan het praalgraf van de Bourgondische hertog Filips de Stoute.

Penitenten en pelgrims slijten met hun knieën de trappen van het bedevaartsoord. Ga door het stof. Raak de koude tombe aan. Ken jezelf.

Passstuecke

Boven enkele screenshots uit de filmpjes die we genomen hebben bij de tentoonstelling van Franz West in Tate Modern.
Mijn fotoverslag vind je hier.

The two continents

Object in plaaster

Qanat

Qanat. Gips over een polystyreen vorm. WIP.

Katafalk

Ik ben nu bezig met de afwerklaag: meerdere lagen vernis (eenvoudige watergebaseerde vernis, gemengd met Oost-Indische inkt).
Dir afwerklaag zorgt voor een veel egaler, zachter oppervlak dat er qua kleur niet langer betonachtig uitziet maar eerder een warme, levendige, ongelijke donkere kleur met een zijige glans die hopelijk uitnodigt tot aanraken.

Katafalk en Dreadnought

Boven: Dreadnought krijgt een grijsachtige, met de hand verkregen kleur en textuur door vele lagen potloodarceringen en bewerkingen, die dan met lijmwater worden weggewist zodat er vage tekens overblijven.

Boven: Dreadnought staat hier bovenop Katafalk. Dit is niet de definitieve opstelling.
Foto bedoeld om de kleur van Katafalk te zien, voordat er vernis wordt opgezet.

Onder: Katafalk, detail

Katafalk

In het Engels is er een uitdrukking "It's as boring as watching paint dry" - maar als je in acryl schildert, vind ik het droogproces (dat best snel gaat) net heel opwindend. Papier maché droogt trager, daar sta ik ook niet op te kijken. Maar, ik kijk wel uit naar het resultaat hiervan volgende week.

Deze structuur verwijst naar een katafalk. Het wordt het onderstuk waarop ik Dreadnought zal monteren - niet als een sokkel maar om een nieuw werk te creëren.
Ik vind het wel interessant dat de balkvormige structuur heel rechtstreeks verwijst naar een sokkel en dat het (daarom/toch) geen sokkel is.
De balk wordt nog meermaals gevernist met een donkere vernis, om te contrasteren met de kleur en textuur van Dreadnought.

Een katafalk is een tafelvormige verhoging waarop een (doods)kist wordt geplaatst tijdens de rituelen. Meestal is ze uit hout vervaardigd, bekleed met een zwarte doek. Soms wordt er een baldakijn overheen geplaatst. Ook wordt de katafalk met het katafalkkleed soms gebruikt als het lichaam er niet is, dus als plaatsvervanger.

Katafalk WIP

In het atelier

Gog, or The Corporal (back, right)
Pierre de Poitiers (center)
Dreadnought (front)

On the left: Gog, or The Corporal - Welded metal, blanket, papier maché - approx 175 cm x 50 x 50
On the right: Pierre de Poitiers - Work in progress - papier maché (on a frame of XPS) - approx 170 cm x 50 x 50

Dreadnought - Work in progress - cardboard, papier maché, house paint

Qanat

Een qanat is een ondergronds aquaduct waarmee grondwater uit de bergen naar lagergelegen gebieden wordt getransporteerd. Deze aquaducten ontstonden reeds in de oudheid in Noordwest-Iran of Koerdistan, honderden jaren BC. Een qanat werd met de hand uitgegraven, waarbij op regelmatige afstanden verticale schachten werden aangelegd om mensen en materieel aan en af te voeren en puin te verwijderen. Het bouwen van een qanat duurde jaren of zelfs decennia.

Werktekeningen

Dreadnought (tekening)

Werktekeningen

Inspiratie - Pas de Dieu